ممول کوچولوی تازه کشف شده من

شاید بالاخره پیداش کردم

می دونم تو دلم پر از دلهره است 

ولی هر چی هست تو اخرین سالهای دهه چهارم زندگی خیلی حس قشنگیه. اصلا فکر نمی کردم بعد از این همه سال دوباره قلبم بخواد بتپه

دوباره وقتی نمی بیندش بهانه بگیره

وقتی نمی یاد بی حوصله بشه

دوست داشته باشه فقط اونجا باشه

چقدر دوست دارم بغلش کنم

چقدر دوست دارم پیشونیشو ببوسم

دستهای کوچیکش رو دستم بگیرم

چقدر تو ذهنمه. مدام و مدام و مدام

و چقدر تحویلم نمی گیره

چقدر دوست دارم بدونم اون نسبت به من چه احساسی داره؟

قاعدتا هیچی یه احساس احترام انسانی

یه احساس احترام اجباری به مدیرت

همین

ولی من اصلا حس مدیریتی نسبت بهش ندارم

احساس می کنم خواهر کوچولوی منه 

همونی که سالها انتظار داشتم

شاید رفتن و کم رنگ شدن لیل این بلا سرم اورده 

من یک و سال نیم تنهای تنها بودم با هیچکی حرف نزدم حالا انگار همش شدم حرف که می خوام برای این گوگولی بزنم

قطعا براش قابل هضم نخواهد بود

از همین روزگاری که ازن حس سراغم اومده اونم برعکس مریض شده و سر کار نمی یاد

دیروز که فهمیدم نیومده حالم گرفته شد

بعد دقت کردم دیدم ناخداآگاه ادم بداخلاق تری دارم می شم. 

خیلی دلم براش تنگ شده بود

حیف که حرف نمی زنه. بهش پیامک دادم حالشو بپرسم در حد دو کلمه خلاصه جواب می ده.

یعنی واقعا حس نمی کنه من چقدر دوستش دارم.

من که حتی گفتم دلم برات تنگ می شه

ولی اصلا به روی خودش نمی یاره یعنی متوجه نمی شه؟ یا نه خودش رو حفظ می کنه یا نه دوست نداره این احساس باشه

می ترسم نکنه حس بدی بهش دست بده فرار کنه.

من می دونم دنیای احساسات من غیر عادی و زیادی زیاده و این شاید آدمها رو بترسونه

ول که مهم نیست

می دونم دارم این روزها هر کاری که می کنم تو ذهنم باهاش حرف می زنم

شبها هم که دیگه خوابم نمی بره همش تو ذهنمه

دوست دارم بغلش کنم 

پیشونی خوشگلش رو ببوسم 60 ثانیه و بدون اینکه حرفی بزنم تمام دوست داشتنم رو بهش انتقال بدم

ولی می ترسم ظرفیتش رو نداشته باشه و احتمالا احتمالش زیاد باشه.

بنابراین با همین حالم خوشم