یک سال بعد

خیلی مسخره است نه؟

حدودا 1 سال گذشته که نیامدم ولی وقتی می یام و می خوام بنویسم و چشمم می افته به نوشته های قبلی دلم خیلی خیلی می گیره

نه به خاطر حرفهایی که توش زدم فقط

نه

به خاطر اینکه باز هم اومدم همون حرفها رو بزنم

باز هم از بس تنهام و کسی رو ندارم باهاش درد دل کنم اومدم

و باز هم می خوام از دست کسی که باهاش زندگی می کنم و همه دنیای اجتماعی منه پناه ببرم به این صفحه سفید

باز هم چون گوشی برای شنیدن نداشتم اومدم چون حرفهایی داشتم از جنس نشنیدن برای کسی که 24 ساعت زندگیم و شش دنگ دلم به اسمش شده. اره شده چون من باید چقدر ابله باشم که به اسمش کنم

وای نه خودم کردم که لعنت بر خودم باد

ولی امروز می گم سخت ترین زمان یک زندگی وقتیه که اونی که از همممممممممممممه مردم دنیا بهت نزدیکتره اونقدر دور باشه که حتی یک جمله ساده دوستت دارم رو هم نتونه درک کنه

خیلی دلم گرفته . ولی نه توان گریه کردن دارم. نه دوست دارم گریه کنم . نه می بینم ارزشی داره بعد از این همه سال بشینم برای کسی که ارزشش اشکمو نمی دونه گریه کنم.

یادم می مونه ولی وقتی یانگ رو می خواستم حتی 200 تومن نداد

وقتی داشتیم سند ماشین رو می زدیم از مریضیش که شکر خدا همیشه مریضه استفاده کرد و ماشین رو به نام خودش زد

وقتی شب تولدش رسید گفت خوابم نمی بره پاکت پی سی اچ تی سی می خوام مدل اچ دی از دهنش در اومد با تمام بی پ.لیم هر چی داشتم بهش دادم تا 1/3 پول کلش در اد و بتونه بخره و خوشحال ببینمش

وقتی کمر درد داشتم اصلا براش مهم نبود.

وقتی بعد از مدتها صبحونه اماده کرد و من بعد از هرگزی خواستم چایی بخورم در فلاکس رو نبسته بود و ا بجوش ریخت روی پام و سوختم و هیچی نگفت به روی خودش هم نیاورد

وقتی داشت می گفت کنترل ماشین تو دستم نیست بهش گفتم یواش تر برو گفت باهات حرف نزنم بهتره

وقتی چراغ سبز شد و یک راننده احمق چراغ قرمز رو رد کردو من هر چی گفتم مواظب باش نشنید

وقتی بهش گفتم دلم گرفته گفت سرم رو می کوبونم به دیوار

و .... هزار تا هزار دیگه 

تازه بماند که هر روز چقدر ضایع می کنه منو چقدر بی محلی می کنه

چقدر کوچیک می کنه ادمو

چقدر نصیحت می کنه و می خواد فقط بهت خورده بگیریه و سرزنش کنه

همشون بماند 

دلش می خواد به هیچ کی هیچی نگم که چقدر دارم بالا می ارمش