حس عجیب

سلام

خیلی وقت بود می خواستم بیام ولی نمی دونم چرا هر بار نمی شد. برام عجیب تر این بود که دلم می خواست زمان شادی هم به اینجا سر بزنم اخه اینجا واقعا تنها و تنها و تنها گوشی هست که محرم می دونم و با حرف زدن باهاش ارامش می گیرم.

این روزها بعد از اسباب کشی و نقل مکان به خونه جدید که البته هنوز سند نزدیمش و 10 تومنش هم هنوز قرض داریم که تهیه نکردیم به عنوان یک رویداد اتفاقی خوش شگون چند تا از سخرانی های دکتر هولاکویی به دستم رسید و سخت مشغول گوش دادن به اونها شدم اونقدر که تازه دارم می فهمم چه اصولی رو باید رعایت کرد و من کیم و چه بالاهایی سر شخصیتامون اومده و اطرافیانم چطورین و چطور باید رابطه برقرار کرد و از این حرفا

این روزها نسبت به اون هم خیلی سرد شدم دیگه برام مهم نیییست چی کار می کنه و چی می گه هر چند همین 10 روز پیش دوباره از اون دعواها داشتیم و این بار هم حسابی کتک زد ولی روز بعدش فهمیدم چه بحران شخصیتی وحشتناکی داره و ارومم کرد که باید چطور باهاش رفتار بشه.

الان که اومدیم تو ساختمون جدید ( اخه اینجا سر کار هم جابه جا شدیم ) میزمون افتاد کنار هم و هر روز حتی همین الان که دارم اینو می نیسم می بینم با این پسره ارنولد داره مرتب چت می کنه و نگاه می کنه هر روز لباش های تنگ تر و ...

اوایل برام مهم بود ولی الان اصلا نمی تونم بگم اصلا اصلا یک کمی ته دلم ناراحت می شه اولش ولی مثل الان که دارم اینجا می نویسم برام مهم نیست در واقع خوب می دونم این پسره همونیه که به خوبی انتقام منو ازش می گیره و چقدر به هم شبیه هستند اونقدر که خوب جبران خواهد کرد رفتاراشو و مثل اینه همه چی بهش بر خواهد گشت.

من هم هر چی تو درونم نگاه می کنم اثاری از عشق نمی بینم نه عشقی نه اشتیاقی والا ادمها زیادن و همین الان 3 تا تو صفن که باهاشون قرار بگذارم ولی اصلا در دلم کششی به این کار ندارم.

امروز یادم باشه صدقه بدم

یه حس عجیب همرام بود انگار مرگ همین چند قدمی بود و فکر کنم اون اقایی که زیر پل روش پلاستیک بود مرده بود و فکر کنم از بالای پل پرت شده بود پایین. بعد تو اتوبان حس بسیار عجیبی پشت سرم احساس می کردم اونقدر که ناخوداگاه شروع کردم به خوندن ایه الکرسی و بعد دیدم دارم فاتحه می خونم و هنوز تموم نشده که یم 206 با سرعت باد از کنارمون گذشت و نزدیک بود بین دو ماشین پرس بشیم دیگه خیلی حس بدی پیدا کردم و یکجور دلهره تمام وجود م رو گرفته بود وقتی رسیدیدم دیدیم منشی رئیس داره روی پله ها گریه می کنه و گفتیم چی شده گفت ماد بزرگم فوت کرده گفتم ای بابا چرا ای بابا

و واقعا حس کردم چقدر مرگ نزدیکه سایه اش و چقدر بی خود زنده ایم و گرفتار کارهای مسخره

جمعه با همین فکر گفتم با خودم به همه چیزهایی که می خوام رسیدم و این بود که تصمیمی گرفتم 6 ساعت با کسی باشم که حس دوشت داشتنون در من ایجاد می کنه و یک روز به یاد ماندنی از لحظاتی ایجاد کنم که واقعا مثل رویاست . خیلی مصمم بودم روش و حتی از فکرش انرژی می گرفتم ولی وقتی کارهای روزانه شروع شد حسم کمتر شد و تقریبا بگم خاموش شد و حالا با اینکه اونی که انتخاب کرده بودم جلومو ولی هیچ حسی بهش ندارم نمی دونم

ندای درونم هم می گه نه ولش کن نمی خواد و من هم به ندای درونم گوش می دم

دیگه حرفی ندارم

دندونم دوباره درد گرفته و کمی احساس سرماخوردگی دارم و قرص خوردم